Om 4u30 zijn we terug uit de veren voor de zonsopgang over de oude pagodes van Bagan. De site is de belangrijkste trekpleister van het land: hier staan meer dan 4000 pagodes, sommige intact, andere in ruïne. De oude stad werd verlaten na de inval van de Mongolen in 1287. Daarvoor werd twee eeuwen lang gebouwd. De mooiste pagodes zijn die in baksteen. Spijtig genoeg is men na de aardbeving van 1975 begonnen met de restauratie van de monumenten. De bakstenen die men hiervoor gebruikt, wijken in afmetingen en kleur af van de originele en het metselwerk is slordig gedaan waardoor de Unesco weigert nog langer mee te werken aan het project en er mee dreigt de site te schrappen van de werelderfgoedlijst. In 1990 werd de bevolking van de site gedwongen te verhuizen naar een nieuwe stad. De contacten tussen toeristen en bewoners waren te nauw volgens de militaire overheid.

Mioe heeft voor ons een pagode ‘ingericht’ om optimaal van de sfeer te genieten. Binnenin voor de Boeddha en buiten op de muren staan tientallen kaarsjes die voor een feeërieke sfeer zorgen. We beklimmen de pagode en recht tegenover kunnen we een verlichte gouden koepel bewonderen. De rest van de site is aardedonker. Het is wachten op de zon. Rond 6u00 rijst een oranje gloed op aan de horizon en de omringende pagodes worden stilaan zichtbaar in een gouden licht. Het is adembenemend mooi. En dan verschijnen er tientallen luchtballons aan de einder, het schouwspel is compleet.

We ontbijten in de pagode, aan de voeten van de Boeddha. Dit is hier geen probleem, de mensen brengen hun dagelijks leven door in hun heiligdommen, ze bidden, slapen, babbelen en eten er. We bezoeken daarna een paar tempels, we hebben hiervoor een truck die het terrein goed aankan. Er zij relatief weinig bezoekers, het toerisme is nog niet op gang gekomen na de problemen rond de Rohinjah’s en we kunnen alles rustig bekijken.

Na de middag gaan we op verkenning met een e-scooter. Het is aangenaam rijden en de beste manier om de site te ontdekken. De pagodes zijn bewegwijzerd en voor de rest rijden we op ons gevoel. De grootste stoepa’s zie je van ver staan en daar kunnen we ons op oriënteren. Magda rijdt lek en na contact met de verhuurder komt er depannage. Maar de communicatie is blijkbaar slecht verlopen, er komt iemand met een nieuwe batterij. Pas daarna komt de bandenreparateur. Met eenvoudige middelen wordt het euvel aangepakt, maar omdat er twee grote lekken zijn en de band versleten is, komt er uiteindelijk een oplossing in de vorm van een andere scooter. Na een uurtje kunnen we verder, geen probleem, het is tenslotte vakantie. Tot zonsondergang flaneren we over de zandpaden tussen de monumenten.

De volgende dag rijden we met onze truck, op een menselijker uur, naar Mount Popa, een van de heiligste plekken van Myanmar. De berg is een alleenstaande reuzenrots met daarop een tempelcomplex. Van ver zie je de gouden stoepa’s afsteken tegen de blauwe lucht. De rit is vrij lastig, het laatste stuk gaat over een stijl klimmende weg en de zitbanken van de truck zijn hard. Langs de weg zitten bedelende oudjes die vruchteloos proberen de truck te doen stoppen. Onze chauffeur kauwt betelwortel, zoals zoveel mannen hier. Regelmatig spuwt hij een rode straal in het zand. Zijn bruinrode tanden verraden zijn verslaving. Ook vrouwen zie je kauwen, maar de oudere prefereren de cherrot, een soort sigaar gevuld met bladeren van inlandse bomen en planten, behalve tabak.

De rotstempel bereik je via een eindeloze trap met 770 treden. Overal stoeien apen, ze stelen alles wat niet vastzit of niet te zwaar is. Veiligheidshalve gaan brillen, waterflessen en voeding de rugzak in. De hele klim worden wij door de verkoopsters aangemaand om toch maar een souvenir te kopen tegen ‘the best price my friend’. En de trappenpoetsers vragen een ‘donation for cleaning the steps’. Als volleerde pagodebezoekers blijven we stoïcijns doof voor hun verzoek.

Bij de terugkeer stoppen we voor een drankje in wat het chicste resort van Myanmar schijnt te zijn. Het lijkt wel een rusthuis, overal zitten bejaarde Amerikanen op bankjes te staren en te wachten op hun lunch. Maar het uitzicht op de pagodes van Mount Popa is onovertroffen.

Terug in Bagan nemen we de boot voor een zicht op de pagodes vanaf de rivier. De aanlegsteiger lijkt een sport, overal ligt plasticafval. Een niet zo net laatste beeld van het overigens prachtige Bagan.

‘s Avonds laten we ons verwennen met een stevige massage, voor nog geen 7 euro en daarna gaan we eten in de Seven Sisters, waar we eergisteren al waren. Zoals al gezegd zijn de restaurants in Myanmar doorgaans van goede kwaliteit, een mengeling van inlandse gerechten met Thaise en Chinese. Je kan er kip, varken, eend of schaap eten, met een gevarieerd aanbod van groenten: bloemkool, peultjes, mustard (een soort kool), knoflook, enz. Onze voorkeur gaat uit naar watercrest, waterspinazie, klaargemaakt met veel look. De wijn is niet zo lekker, maar het bier is uitstekend, vooral de Myanmar pils en de Mandalay red, een iets sterker maar minder bitter bier.

Morgen hebben we een vlucht naar Yangon om 10u00. Dit wordt onze allerlaatste rit. Het einde-reisgevoel begint te knagen.

Als extraatje nog een paar foto’s: https://photos.app.goo.gl/dmkxVW4hjBftBSSm6