7u30. Terug aan de slag. De pagodevermoeidheid en het strakke programma beginnen hun tol te eisen. We komen moeizaam op gang en de eerste pagode, de Kyauktawgyi Paya vergt toch wat doorzettingsvermogen. Gelukkig is er de altijd minzaam glimlachende Boeddha in lotuszit, een uitnodigende figuur van een ander kaliber dan die strenge bestraffende goden van de monotheïsten. Boeddha legt geen regels op of straft niet, hij wijst alleen de weg en laat de keuze over aan de mens die de gevolgen van zijn keuze moet dragen. De Boeddha hier weegt 900 ton en is uit één blok marmer gehouwen. 

Ter afwisseling krijgen we nu het voormalige koninklijk paleis uit 1850 voorgeschoteld. Het deed dienst tot de Britse invasie. Het is groot maar slecht gerestaureerd. Zo zijn de oorspronkelijke houten dakbedekkingen vervangen door dofrood geschilderde golfplaten. Op het paleisterrein staan zowat 40 houten gebouwen: ontvangsthallen, regeringsgebouwen, privé-vertrekken. Binnenin krijg je een idee van de grandeur en de spilzucht van de vroegere koningen. Zo zijn er bijvoorbeeld ruimtes voor de 110 echtgenotes. Toen de Britten de laatste koning uitwezen naar India, werd het paleis een fort en nu is het een museum met de outfit en parafernalia van de vroegere gezagsdragers. Er zijn ook oude zwart-wit foto’s over het paleisleven uit de 19de eeuw. 

Tussendoor bezoeken we een atelier waar goudblaadjes gemaakt worden. Een goudplaat wordt platgeslagen en versneden. De plaatjes worden op elkaar gelegd en weer beklopt, enz.. tot de plaatjes dunne blaadjes goudpapier geworden zijn. Die blaadjes worden je in de tempels en pagodes aangeboden om de Boeddha te bekleden. Een ‘goudslager’ houdt zijn werk maar 5 uur per dag vol.

We doen nog één pagode, de Mahamui Paya. Hier staat een kolossale Boeddha waarop de mannelijke gelovigen - vrouwen mogen het beeld niet benaderen - blaadjes goud kleven. Ondertussen ligt er al een laag van 20 centimeter zuiver goud.

En nu gaat mijn pagodenkaars uit. Gelukkig slaan we een bezoek aan een nonnenklooster over en gaan we genieten van een boottochtje op het Taungtamanmeer en de zonsondergang aan de U Bein brug. Deze brug zou de langste houten brug ter wereld zijn met zijn lengte van 420 meter. Het krioelt van de bootjes op het meer, vol toeristen die hetzelfde idee hebben als wij. De zonsondergang is een van de mooiste die we ooit gezien hebben, een stevige opkikker na een zware pagode tweedaagse. Morgen doen we het rustiger aan.