In de late namiddag rijden we richting Inle-meer maar eerst passeren we nog langs de Pindayagrot. De grot staat tot de nok (of hoe heet dat bij een grot) vol met Boeddhabeelden: groot en klein, gekleurd en wit, oud en nieuw, in steen, hout of beton, kies maar uit. Er zouden er ongeveer 8000 staan, geschonken door families, dorpen of rijke individuen met de bedoeling het karma gunstig te beïnvloeden en zo de weg naar het Nirwana te verkorten. De grot is een echt labyrint, slecht verlicht, met gladde gangetjes en gevaarlijke trappen. Maar wel heel bijzonder. Gelukkig loopt niemand verloren en komen we heelhuids naar buiten. Dank u Boeddha.Na een korte rit komen we aan in Nyaungshwe bij het meer. Dit wordt onze uitvalsbasis voor driedaagse exploratie van de omgeving. We hebben geluk: onze gids Mioe kent de regio op haar duimpje en heeft een sterk programma uitgebouwd. We zullen ons niet vervelen.De eerste dag huren we boten. Het zijn lange smalle vaartuigen met vijf zitplaatsen achter elkaar en met een lawaaierige dieselmotor. Vroeger werden de bootjes uit een boomstam gemaakt en geroeid. Soms zie je tussen de paalwoningen nog zo’n exemplaar ronddobberen, beladen met groenten of riet. Na een paar kilometer varen zien we de beenroeiers waarvoor het meer bekend is. Ze sturen hun boot door een lange roeispaan te bedienen met een hand en een been dat ze rond de roeispaan slaan. Met de andere hand kunnen ze dan de korf waarmee ze vissen in het water laten. Eigenlijk zijn ze er nog alleen voor de toeristen, de echte vissers hebben een motorboot en gebruiken netten.

In de dorpen rond het meer worden marktjes gehouden en een ervan doen we aan. Je vindt er alles wat je zelf niet kan maken of kweken. Maar ook allerlei bedenkelijke artikelen voor de toeristen die hier nadrukkelijker aanwezig zijn. Het is opletten als je hier rondloopt: de dakbedekking van de kraampjes is niet berekend op onze lengte, een Myanmarees is een stuk kleiner dan de modale westerling. Rond het dorpje staan een paar sites met vervallen tempels en stoepa’s. De bepleistering is verdwenen en de natuur probeert de bouwsels in te palmen. Achter het struikgewas volgt een nieuwe verrassing: een plein tjokvol stoepa’s rond een grotere pagode, alles nog in vrij goede staat. We komen ogen te kort om alles te bekijken.

De mensen rond het meer leven van visvangst en groenteteelt in de drijvende tuinen. Sommige vrouwen weven. Ze gebruiken hiervoor de draderige stengels van de lotusbloem. Hiervan spinnen ze een draad die aan zijde doet denken. Het spinnen is heel arbeidsintensief en ook het weven van de stof, waarin ingewikkelde patronen toegepast worden, gaat traag. Tijd speelt hier nog geen rol.

Aan het meer ligt een grotere tempel die dient als bedevaartsoord voor de lokale bevolking. De traditie wil dat je bladgoud koopt waarmee vier Boeddhabeelden bekleed worden. Er is al zoveel bladgoud aangebracht dat de beelden veranderd zijn in goudklompen, en nog gaat het verder. Uiteraard mogen alleen mannen de beelden benaderen, de vrouwen moeten op eerbiedige afstand blijven. Hoeveel geld en energie hier geïnvesteerd wordt in godsdienst is ongelooflijk. En in de ruimte rond de tempel is weer een markt, waar je niet alleen alles kan kopen om te offeren, maar ook de dagelijkse gebruiksvoorwerpen en voedingswaar. In Myanmar is godsdienstbeleving ongedwongen en sterk verweven met het dagelijkse bestaan.

De avond begint te vallen en iedereen vaart terug naar huis, de boeren met hun bootjes beladen met groenten en de vrouwtjes met hun marktwaar. Het is al donker als we terug aanmeren in de buurt van ons hotel.

De volgende dag nemen we de bus om de bredere omgeving te verkennen. We rijden langs smalle wegen door kleine dorpen. De dorpen hebben alle zowat dezelfde structuur. In het centrum en langs de doorgaande weg staan massa’s winkelkraampjes en werkplaatsen. Hoe al die handelaars en ambachtslui overleven is een raadsel. Verderop staan de woningen. Een traditioneel huis is gebouwd met een teakhouten structuur met muren van geweven bamboematten en staat op palen. Onder de woninginbraken plaats voor het vee en het gereedschap. De recentere woningen zijn in betonsteen opgetrokken. De bevolking van de Shanregio is sterk gehecht aan haar boeddhistische roots. Liever dan belasting te betalen, schenken ze hun geld aan de kloosters. Op bepaalde dagen gaan kleurrijke optochten door de stad, waarin de verschillende groepen een geldboom meevoeren. Aan de boom zijn de bankbiljetten bevestigd die naar de monniken gaan. De groep met de rijkste geldboom heeft het grootste aanzien. In deze regio wordt ook een eigen taal gesproken, anders dan het standaard Birmees. Het lager onderwijs is in de plaatselijke taal. Alleen wie verder studeert, en dat is een zeer kleine minderheid, leert de algemene taal.

In de buurt van Nyaungshwe bezoeken we het Shwe Yaungwe Kyaung klooster. Op het plein staat een oude houten hal op palen, die dient als verblijfplaats voor de monniken. Dit zou het oudste houten gebouw van Myanmar zijn. In de ‘studiezaal’ zitten jonge monnikjes te mediteren en teksten te bestuderen. Heel ijverig zijn ze niet, er is geen controle en de aan- en aflopende bezoekers zorgen voor de nodige afleiding. De kloostertempel is gebouwd als een hal rond een binnenplein. In de wanden ontelbare nissen met kleine Boeddhaatjes, geschonken door de gelovigen, maar ook door bezoekers uit de hele wereld. Bij ieder beeldje staat de schenker vermeld en we stellen vast dat ook Belgen hun bijdrage leverden. Verder zijn de muren versierd met glasmozaïek. En rond de tempel weer een marktje.

We dachten dat we alles al gezien hadden, maar de pagode van Kakku breekt alle records. Hier staan zomaar even 2500 stoepa’s bij elkaar. Het is onwezenlijk mooi. Tussen de stoepa’s is amper ruimte om te lopen, zo dicht staan ze op elkaar. Sommige zijn prachtig versierd met beeldjes van dansers, krijgers en mythologische figuurtjes. Ook hier is meer beter, want een stoepa bouwen is goed voor je karma. Wegens plaatsgebrek wordt er nu niet meer bijgebouwd, maar naast het terrein wordt een nieuwe pagode gebouwd.

In Taunggyi is het ballonfestival van start gegaan, want het is volle maan. Uiteraard willen we dit niet missen. Op een plein krioelt is een dolenthousiaste menigte samengekomen. Het zijn de deelnemende groepen met hun aanhang. Er wordt gedanst, gezongen en geschreeuwd. Na een paar minuten gaat plotseling vanuit de massa een ballon de lucht in. Het is een witte olifant die een tiental meter stijgt en dan brandend neerstort. Pech voor de groep die zijn werk in vlammen ziet opgaan. En dan volgen nog andere figuren. De lucht in de plastic ballonnen wordt verhit met benzinevuurtjes en eens opgewarmd gaan ze de lucht in: een papegaai, duiven, een eekhoorn, een vleermuis, biggetjes, een panter, kortom een ganse dierentuin zweeft boven ons hoofd. De kunst bestaat erin de ballon zo traag en zo hoog mogelijk de lucht in te sturen en hem te laten meevoeren door de wind. Maar bij de meeste lukt het niet en stort het ding neer, terwijl het publiek zich uit de voeten maakt. Als we het terrein verlaten, rukt de brandweer aan: vanavond gaat het feest door, maar nu met vuurwerkballonnen die hun vuurpijlen in de lucht afschieten. Soms lukt het maar dikwijls komt zo een ding met veel geknetter brandend neer. Ieder jaar vallen hier doden. Wij spelen op veilig en keren terug naar ons hotel. We hebben in onze verblijfplaats een restaurant gevonden, waar ze lekkere cocktails brouwen en met een overheerlijke keuken. En ze zijn er langer dan tot tien uur open, het holst van de nacht naar Myanmarese normen.

Te voet, met de boot en de bus. Morgen gaan we fietsen.

Ik probeerde al foto’s up te loaden, maar het internet is zo zwak.Spijtig...