Rond 16u00 plaatselijke tijd landen we in Yangoon, de voormalige hoofdstad. Het luchthavenpersoneel is opvallend vriendelijk. Aan de immigratiedienst staan lange rijen, maar het gaat verrassend vlug. Na een uurtje staan we aan de bagageband. Daarna nog een avondlijk ritje door de file naar het hotel. Van ver kunnen we de verlichte Shwegadon-pagode bewonderen. Ons eerste diner geeft een goede indruk, de keuken van Myanmar gelijkt op de Thaise en de Chinese. Ook het bier smaakt voortreffelijk. En duur is het helemaal niet: we eten met zijn twee voor omgerekend 12 euro.

‘s Anderendaags verkennen we Yangoon, de oude hoofdstad. De stad is minder druk dan de andere Aziatische hoofdsteden en er lopen weinig of geen westerse toeristen. Yangoon heeft een oude koloniale wijk met een vierkant stratenpatroon en statige gebouwen in Britse stijl die er wel belabberd uitzien door gebrek aan onderhoud, maar dit draagt bij tot de couleur locale. In een andere wijk zijn de nauwe steegjes ingenomen door een lokale markt. Hier word je overweldigd door een symfonie van geuren (niet altijd de aangenaamste) en kleuren.

Onder weg botsen we op onze eerste pagode. Op een reuzenrotonde, te midden van het verkeer, blinkt de Sule-pagode in de zon, onverstoord voor de verkeerscarrousel rondom haar. Dit is typisch: traditie en moderniteit hebben geen last van elkaar.

Terwijl we lunchen breekt een onweer los. Dit is het begin van het droge seizoen maar het giet bakken water. We nemen de taxi richting Shwegadon, maar eerst bezoeken we de Mahavijaya-paya, de pagode van de grote overwinnaar. De pagode is in de tachtiger jaren gebouwd door de toenmalige sterke man van Myanmar, generaal Ne Win, om krediet te verwerven bij de boeddhisten, politieke nieuwe wijn in oude zakken. De stoepa is een harmonieus voorbeeld van het samengaan van oude en moderne stijlen.

En dan volgt het hoogtepunt, het bezoek aan de oude Shwegadon-pagode, een heiligdom dat dagelijks door duizenden gelovigen bezocht wordt. De pagode dateert van 480 voor onze tijdrekening en werd opgericht om acht haren van Boeddha te bewaren. Het is het belangrijkste heiligdom van Myanmar. De stoepa is volledig met bladgoud bedekt en de gelovigen brengen nog steeds goud aan dat met een liftje naar boven wordt gebracht. Nu staat de toren in bamboesteigers voor restauratie. Op het terras staan verschillende tempels, de grote stoepa met een hoogte van 98 m en 64 kleinere stoepa’s.

Rond de grote stoepa loop je uiteraard in wijzerzin zoals de boeddhistische traditie voorschrijft. Op de 8 hoekpunten van het platform staan planetaire posten voor de acht dagen van de week (de twee helften van woensdag worden hiervoor twee dagen) met Boeddhabeelden. De bedevaarders brengen offers aan en geven de Boeddha die hoort bij hun geboortedag een rituele wassing.

We blijven in de pagode tot na zonsondergang en genieten van de drukte. Op blote voeten lopen we over de natte, gladde marmeren tegels. Iedereen kreeg een longyi omgord. Het is de traditionele lange rok die ook de mannen hier dragen. Grote passen zijn onmogelijk, je bent gedwongen om langzamer te lopen.

Het blijft een boeiend schouwspel en alles verloopt ongedwongen. Kinderen lopen rond en leren de kneepjes van het bedevaardersvak van hun ouders. Er wordt geofferd, gemediteerd en gebeden, monniken lopen af en aan, klokken klepperen, er wordt gezongen en gepreveld. Als de duisternis valt, wordt het rustiger. Her en der liggen mensen te rusten en studenten komen hier nu studeren. Of hoe heiligdommen hier deel uitmaken van het dagelijkse leven.

Deze eerste echte dag Myanmar is alvast een succes. We rijden terug naar het hotel met de taxi, hier ook spotgoedkoop. Een probleem, de chauffeur vindt ons hotel niet. Na heel wat gezoek komen we uiteindelijk toch terecht.

Morgen verlaten we de stad voor de ontdekking van het binnenland.