Vandaag fietsen. We halen onze tweewielers op in een fietsverhuur achter het hotel. Er staan een tiental fietsen te wachten in de zon, damesmodellen met versnellingen en twee remmen. Maar hun toestand is erbarmelijk, net iets beter dan wat uit de Reitjes opgevist wordt. We testen en nemen de beste zes exemplaren. We hopen op vlakke wegen, want de remmen doen het amper en de versnellingsapparaten hebben betere tijden gekend. De zadels worden zo goed als mogelijk aangepast, mijn fiets is nu geschikt voor een lange Myanmarees, maar niet voor een modale Belg. Maar elk nadeel heb zijn voordeel: remmen kan met de voeten op de grond.

We rijden langs het kanaal dat in het meer uitgeeft, naar een wijngaard en hebben nu de tijd en de mogelijkheid om het verkeer van dichtbij te observeren. Om mensen te vervoeren zijn alle middelen goed. Naast de auto en de bus zijn er nog meer vehikels. Populair is de vrachtwagen waar je bovenop de lading kan zitten, hoog en droog maar wel goed vasthouden. Of op het dak van een met passagiers volgestouwde laadbak van een minitruck. Ook de bromfiets is goed vertegenwoordigd: twee volwassenen en twee kinderen vormen geen probleem. En dan is er nog de fiets waar je met zijn drieën op kan. Er rijden hier ook ‘sidecar’-fietsen, met twee zitplaatsen in de bak. Dit transportmiddel biedt schier eindeloze mogelijkheden.

En daartussen rijden wij met onze gammele fietsen. Achterliggers toeten om ons te verwittigen van hun komst, bromfietsen schieten overal tussendoor, passagiers op vrachtwagens en in laadbakken zwaaien enthousiast naar die gekke toeristen op hun te kleine damesfietsen. Maar alles bij elkaar rijdt het vlot, er is weinig agressie.

Na een klimmetje bereiken we de wijngaard. Hier worden druiven geteeld voor witte en rode wijn o.a. Shiraz, pinot en tempranillo. De installaties komen uit Zwitserland en Italië. Voor 5000 Kyat (net geen 3 euro) kunnen we proeven van vier wijntjes. Slechts een witte kan bekoren, een andere wijn is veel te zoet en de twee rode zijn ondermaats. Er is nog wat werk aan de winkel.

En dan bollen we in een slakkegangetje weer de heuvel af naar het meer. De fietsen worden in een bootje geladen en dan mogen wij plaatsnemen op de tapijtjes die de bootsman voor ons uitspreidt. We dwarsen nu het meer van zuid-oost naar noord-west, tussen de vissers en de vrachtbootjes die met hun puffende motor het water doen opspatten. Dit traject hebben we eergisteren niet gemaakt en we zien nu een ander, wijdser meer. We genieten met volle teugen.

Na het aanmeren komen we in een paradijs, met kleine wegen, een dorpje verscholen in het groen en de onvermijdelijke tempels en pagoden. Mensen keren in groepjes terug van de velden, babbelend en lachend. Een oud vrouwtje hoedt haar koeien die rustig grazen op een grasveld voor een stoepa. Als we voorbijrijden wordt er gezwaaid. Langs de kant van de weg staan twee beteuterde kinderen naast een oude bromfiets. Ze zijn hun lading bladeren verloren. Waarvoor die moeten dienen, is ons een raadsel. We proberen alles weer te stapelen, maar het is onbegonnen werk. Tot een inlandse ‘specialist bladerstapelaar’ een handje toesteekt en de kinderen puffend verder kunnen rijden. Ik wissel van fiets met Carine, omdat haar fiets nog alleen op de kleinste versnelling rijdt en ze al kilometers als dol aan het trappen is. Ik moet het peloton lossen op de te kleine fiets, maar we komen toch samen aan voor het donker wordt.

Gisteren zijn een viertal medereizigers ‘s avonds teruggekeerd naar het ballonfestival van Taunggyi. Hun verhaal is zo enthousiast dat we met vijf beslissen het gevaar toch te trotseren en per taxi naar de stad te trekken. De chauffeur is bereid om de rit van meer dan een uur af toeleggen voor 70 000 kyat, dit is ongeveer 8 euro per persoon. Hij zal daar op ons wachten tot middernacht en ons terugbrengen. Een iemand moet wel in de kofferruimte van de break want er zijn maar vier zitplaatsen. We starten om 19u00 maar komen pas twee uur later aan. De wegen naar de stad zitten overvol, want de helft van Myanmar wil het avondfestival zien. Het is stapvoets rijden en uitkijken voor de duizenden bromfietsen en voetgangers die tussen de auto’s laveren. De laatste kilometer doen we te voet. We moeten ons letterlijk een weg banen door de menigte en doen verwoede pogingen om elkaar niet uit het oog verliezen. Het plein is nog voller dan gisterenmiddag, want de ballonnen die nu zullen opgelaten worden, bieden nog meer spektakel.

We hebben pas een veilige plaats gevonden als de eerste ballon zich vult met warme lucht. Als hij van de grond komt, wordt onderaan een stellage aangebracht met vuurwerk. En dan stijgt de verlichte ballon met daarop een Boeddha in de donkere lucht. Als hij een tiental meter hoog is, begint hij zijn kleurrijk vuurwerk te spuwen boven de dolle menigte op het plein. Niemand trekt zich iets aan van de brandende resten die over de hoofden neerdwarrelen. Hoe hoger de ballon klimt, hoe feeërieker het schouwspel en hoe harder het gejoel van de uitzinnige menigte.

En zo stijgt met tussenpauzen van 45 minuten telkens een ander vuurwerk de lucht in. Een ballon kost ongeveer 7000 euro, naar Myanmarese normen een kapitaal, dat bijeengespaard wordt door een dorpsgemeenschap. En zo worden er 7 dagen lang 10 stuks de lucht in gestuurd. Deze avond verloopt alles zonder ongelukken, de enige ballon die brandend neerstort, valt neer naast het terrein. Maar gisteren is er in de vooravond eentje in de fik gegaan net voor het opstijgen. Een paar leden van het team liep ernstige brandwonden op. De beelden van het voorval zouden zelfs op de website van HLN te zien zijn.

Even na middernacht rijden we terug, na 5 ballonnen. Twee uur later liggen we in ons bed. Morgen om 6u15 moeten we eruit voor een lange rit naar Mandalay. Gelukkig kunnen we uitslapen op de bus.

Dit verhaal kan ik nu pas posten. Gisteravond was het internet afgesloten, volgens de receptionist door de overheid. Bleek dar er een bachenale aan de gang was in het hotel, voor militairen en dat afsluiten van het internet hoort tot de standaardprocedure. Bovendien zat slapen er ook niet in vorige nacht wegens het lawaai van domme westerse techno. ‘s Morgens werden de ‘heren’ afgehaald met militaire wagens. Hopelijk blijft het deze nacht rustig.